شاید یک سال پیش بود که یکی از دوستانم که سالهاست پاریس زندگی میکنه یه مطلبی نوشت که زندگی ایرانیان در خارج از ایران به صرف هموطن بودن، این امکان رو فراهم میکنه که با قشر وسیعتری (شاید بهتر بگم مختلف تری) از جامعه ایران معاشرت کنی

از یه نظر با حرفش موافقم و شاید بیشتر نه... می فهمم که منظورش اینه که توی ایران مثلا دوستانت رو از توی مدرسه یا دانشگاه یا سرکار یا مهمانی که باز هم آدمهای هم طبقه خودت توش هستن، پیدا میکنی و باهاشون معاشرت میکنی. ممکنه نظرات متفاوتی با تو داشته باشن اما طیف فکری و طبقه اجتماعی شون معمولا به هم نزدیکه. بیشتر آدمها هم خب نزدیک خانواده هاشون هستن و مناسبتهای بزرگ رو با اونها جشن میگیرن. اما در خارج از ایران خیلی اینطور نیست. کم پیش میاد که خانواده اطرافت باشن، بنابراین بیشتر با دوستان دور هم جمع میشی و سعی میکنی خستگی کار رو فراموش کنی

این دوستان هم خیلی وقتا از نظر تحصیلی و شغلی و خانوادگی شبیه تو نیستن. بلکه شاید بیشترین نقطه مشترکتون اینه که هموطنین یا بهتر حتی هم زبانین و از خوشی های شبیه به هم لذت میبرین

دوستم از یه اتفاقی ناراحت شده بود که توی مهمانی هم وطنانی رو دیده بود که رفتارهاشون باعث تعجبش بود. و  این به فکر انداخته بودش که اگر با آدمهای طبقه اجتماعی خودش رفت آمد می داشت، این اتفاق نمی افتاد. راستش اینجاش رو می فهمم که چی میگه. منظورم اینه که ممکنه از نظر اخلاقی یا اجتماعی خیلی حرف دلنشینی نباشه اما واقعا اینه که تضاد و اختلاف وقتی پیش میاد که آدمها حرف همدیگه رو درک نمیکنن. وقتی تو به یه چیزی با یه دیدگاهی نگاه میکنی که طرف مقابلت اون زاویه رو نمیبینه و اتفاقا تو ر وهم خوب نمیشناسه، این تضادها پیش میاد. در صورتیکه اگه دوست و آشنات هم از نظر اجتماعی شبیه خودت باشن، براحتی میتونن درک کنن که تو چی میگی و چطور فکر میکنی. 

وقتی دوستم اینو نوشته بود، یه کمی تعجب کردم، چون خیلی دختر روشنفکریه. اما این روزها به یادش افتادم چون خودم هم تجربه ش کردم. گاهی تجربیات چیزهایی به آدم یاد میدن که دوستشون نداریم، اما ناچار به پذیرفتنش هستیم