امروز همش این شعر توی ذهنم بود: روزی که رفت از باد ، روزی که داد بر باد

مدتی پیش شنیدم که پس از 1979 تقریبا ده درصد جمعیت ایران، مهاجرت کردن. حالا اینکه این درصد چطور محاسبه شده و نسبیه یا نیست ... نمیدونم. اما فکر نمیکنم کشور دیگه ای چنین جمعیتی از دست داده باشه

این روزها فکر میکنم آیا اگر اون اتفاق بزرگ  در بهمن 57 نیفتاده و اتفاقات بعدی از پس هم نمی افتادن؛ هنوز اینهمه توی دنیا پخش می شدیم؟ قبول دارم موج مهاجرت توی دوره ما محدود به کشور ما نیست. اما واقعا در این حد؟ برای همین همش تو ذهنم تکرار میشه روزی که داد بر باد ..... روزی که داد بر بـــــــــــــــاد

سرعت تکنولوژی توی دوره ما روی همه چیز تاثیر گذاشته. منظورم البته زندگی روزمره رو هم در بر میگیره. اما بطور مشخص فکر میکنم طبیعت تغییر توی دوره ما به دلیل تکنولوژی ، با سرعت خیلی بالایی نسبت به گذشته باعث شده که خود تکنولوژی رو هم تحت تاثیر قراره داده. این سرع اونقدر زیاده که قبل از اینکه یک نسل از تکنولوژی با تمام ظرفیتش استفاده بشه، پشت سر گذاشته میشه و گذر میکنیم به نسل جدید تکنولوژی. این سرعت روی مدل فکر آدمها تاثیر گذاشته.

افکاری که حتی جنبه فسلفی داره، وقتی تغییر کوچکی میکنه، اون چنان ازش فاصله گرفته میشه که حس میکنی شاید مدل فکر بر پایه اون فرضی که  همین چند وقت پیش نقض شده، صدها ساله که دیگه نیست. سرعت پیشرفت فکری اونقدر زیاده که آدمها فرصت رشد نمیکنن و فقط تلاش میکنن که با از سرعت جا نمونن و به روز باشن در صورتیکه شاید اگه یه کمی با سرعت توی این ماجرا فکر نکنیم بشه ظرفیتهای بیشتری از مدلهای فکر فعلی رو کشف کرد که اینهمه عجله و به روز بودن هیچوقت بهمون این امکان رو نده. این همه عجله نسل امروزی توی همه چیز من رو کمی به ترس میندازه... امیدوارم اما که به زودی همه همین حس خواهند کرد و یه کمی به جای سرع پیش رفتن به لذت پیش رفتن فکر خواهند کرد. امــــید دارم