امروز با مامانم حرف میزدم؛ دیدم که به خاطر روزه گرفتن نای حرف زدن ندارن! بهشون پیشنهاد کردم که مادر من خب شما نباید روزه بگیری وقتی که حالتون اینجوری میشه. در جواب شنیدم که "به هر حال این یه کاریه که به گردن من هست اگه نگیرم چکار کنم؟ از گردنم ساقط میشه؟" سعی کردم با چند جمله مختصر -که مفید واقع نشد- بهشون انتقال بدم که ما به خدا بدهکار نیستیم. اساسا نگاه اینحوری به خدا کردن درست نیست. اینکه خدا از ما طلبهایی داره که منتظره ببینه ما چـــه کار بدی میکنیم که فرتی بندازتمون تو داغ و درفش! حس کردم بازی کردن با افکار آدمهایی که سالهاست با همین روش زندگی کردن خطرناکه. پیش خودم فکر کردم من ممکنه در وجودشون شک ایجاد کنم و باعث بشم که فکر کنه همه عمرش ایده های درستی نداشته! ... خب بعدش؟ به چی میتونه اعتماد کنه؟ چی رو باور کنه؟؟
خیلی کوتاه چند جمله گفتم اما فکرم آروم نشد. مشغول شدم به اینکه این نوع تفکر ازخدا "لولو" ساختن ریشه اش کجاست؟ چرا خدا رو مثل یه موجود بداخلاق برای ما تصویر کردن که منتظر کــــــــــــوچکترین خطای ماست و به این راحـــتی ها هم یادش نمیره! و اینکه ما باید مو به مو به چیزهایی که برداشت ملاها از دین هستش عمل کنیم و الا حسابمون با آتیش و داغ و تیکه تیکه کردنه!
یاد گفته دکتر سروش افتادم که میگه قرآن برداشت شخصی حضرت محمد بوده از اونچه از طرف خدا بهش انتقال داده میشده. میبینم بیراه نمیگه. خیلی از آیه ها تو قرآن هست که نمیشه با دانش و اطلاعات امروزی ازش دفاع کرد و خیلی مفاهیم اصلا اون موقع نبوده که بشه براش راه روش ارائه داد! انوقت میگیم این مال اون زمان بوده که مردم توان درکشون کمتر بوده در حالیکه ادعا میشه قرآن ما کتابی است برای هدایت بشر در همه دوران. اونوقت همین قرآن میفته دست آخوندهای کپک زده ای که هر چرندی رو خودشون برداشت میکنن به اسم کلام خدا میدن به خورد مردم و به جای اینکه آدمها از وجود دین احساس آرامش کنن بیشتر احساس فشار و جبر و تضاد میکنن. یادم نیست این جمله رو از کی شنیدن که میگفت از زمان جمهوری اسلامی بود که "به نام خداوند بخشنده مهربان" تبدیل شد به "بسم الله القاسم الجبارین"!!! تغییر فارسی به عربی اش اونقدر من رو اذیت نمیکنه که به جای تاکید روی بخشندگی و مهربانی روی "قاسم الجبارین".
خدایا به بزرگی خودت ازت میخوام که کمک کنی به ما که از این گرفتاری های و تاریکی ها نجات پیدا کنیم.
