نمیدونم واقعا چه اتفاقاتی در طول تاریخ افتاده تا اثر اینهمه جدی روی معنای واژه "فمینیسم" گذاشته. صرفنظر از اینکه اهل کجای دنیا هستیم یه بدفهمی خاصی در مورد واژه فمینیسم وجود داره که من هنوز متوجه نشدم از کجا میاد. اصولا اگه توی یه جمعی باشی که خوب نشناسنت و بخوای بلند بگی  که من فمینیست هستم، نگاه های غالب آدمها بهت تغییر می کنه. میگم غالب آدمها و نمی گم غالب مردها... چون راستش فکر میکنم خیلی از خانمها هم در مورد معنای دقیق این واژه ذهن روشنی ندارن

تا جایی که من متوجه میشم این واژه یعنی برابری حقوق بین آدمها صرفنظر از جنسیتشون. در واقع همون نگاهی که نژاد پرستی رو محکوم میکنی، نابرابری جنسی رو هم نمی پذیره. اما سوال اینه که چرا وقتی می گی من به برابری نژادی معتقدم، آدم روشنفکر و معقولی به نظر میای و اگر ابراز کنی که من به فمینسم معتقدم، نگاه ها و انتقاداتی بهت میشه که انگار تو دشمن مردها هستی. اصلا شروع میکنن به اینکه آهههههههههان... پس برای همین موهات رو کوتاه میکنی؟ برای همین شغلت اینه؟ برای همین اینطوری صحبت میکنی و صحبت هایی از این دست. البته من شخصا اهمیتی نمیدم به اینکه دیگران در مورد افکار من چه حسی دارن. تا جایی که به نظرم منطقی و درست بیاد و به کسی آزاری نرسونه، روی نظراتم پایبندم و سعی میکنم که با دیگران سر صحبت رو روی موضوعات اجتماعی باز کنم و گارد نگیرم وقتی که نظری مخالف من دارن. 

اما حقیقت ماجرا اینه که متوجه نمیشم چرا تعداد آقایون فمینسیت زیاد نیست و دیگه اینکه چرا وقتی تو بگی من فمینست هستم، فکر می کنن مرد ها رو دوست نداری. خیلی عجبیه واقعا

مدتیه یه مفهومی به شدت بین ایرانی های (بخصوص داخل ایران) رواج پیدا کرده که یه عده هم خیلی بهش معتقدن و ازش دفاع میکنن. اخیرا ویدیویی  سخنرانی در همین رابطه منتشر شده که بقول معروف وایرال ویدیو شده. اینجــــــــــــــا میتونین ببینین

ماجرا اینه که معتقد هستن جکهایی که با عباراتی مثل یه ترکه/یه رشتیه/یه لره و .... آغاز میشه توهین آمیزه و باید نه گفت به این .نوع جک/لطیفه/طنز/یاهر چیز دیگه ای که اسمش رو میزارن. این آقا توی این سخنرانی میگه که جک های به دو دسته  نقسیم میشن که فلان دسته مثل تیر میزنه و می کشه یا مثل سم آرام آرام از بین میبره. راستش اساسا من متوجه نمیشم چرا اصلا شوخی/جک/طنز در مورد لهجه یه سری آدم اهل یه جای خاص باید اونها رو ترور کنه یا مثل سم بکشه؟!!! برای من که خیلی بی اساسه این حرفها. حالا اصلا توجیه ایشون که اینطور فکر میکنن چیزی نگفتن

ضمن اینکه تا جایی که من میدونم تد تاک مربوط به ایده های بسیار ناب و یا تحقیقات دانشگاهی خیلی برجسته که ارزش نشر دارن، اختصاص داده شده. نه ایده شخصی یک نفر که هیچ مستندی هم پشتش نیست. البته من نمیگم که ایشون نباید نظرشون رو مطرح میکردن. البته که هر کسی اجازه داره نظرش رو در مورد پدیده های اجتماعی بگه اما جاش مثلا میتونه تو یه برنامه تلویزیونی یا یه بخشی از یه روزنامه/مجله/وبسایت یا وبلاگ باشه و قطعا نه تد تاک

غالب جاهای دنیا گفتن لطیفه/جک/طنز/.... در مورد معلولیت کسی، در مورد جنسیت، تراژدی های اجتماعی مثل اسید پاشی و زلزله و .... اساسا نکوهیده میشه و نه تنها اثر مثبتی نداره بلکه زشت و ناراحت کننده س. اما غیر از این ها از نظر من شوخی کردن حتی با خدا هم کاملا جایزه. شاید بشه گفت یه جور سیستم مانیتور و فید بک جامعه در خیلی موارد باشه. یه جایی خوندم که وقتی یه جامعه ای در مورد یه مشکلی یا اتفاق خوش آیندی، کاری از دستش بر نمیاد، شروع میکنن به ساختن جک/طنز و .... به نظر من حرف درستیه

ماجرای ادعای این آقا در مورد نقش تخریبی جکهای قومیتی تا جایی پیش میره که ادعا میکنن که حتی میتونه روی توسعه اقتصادی هم اثر بزاره. من هیچ ربطی به این ماجرا نمیبینم. حالا یه متخصص اقتصاد باید این رو بررسی کنه ببینه اصلا همچین چیزی هست. ضمن اینکه اگر رابطه ای مثلا بین آدمهایی که اهل یه جای خاص هستن و عدم سرمایه گذاریشون در جاهای دیگه کشور وجود داره، این رابطه فقط به قول خارجه ای ها رویداد همزمانه (کو اینسیدنس) یا رابطه علت و معلول (کازاله). حالا چرا ایشون تصمیم گرفتن جکهای قومیتی رو به همیچین چیزی ربط بدن دست کم توی این ویدیو روشن نمیشه.

مثالی هم که ایشون میارن برای مقایسه علی دایی با دیوید بکهام، کــــــــــــاملا بی اساسه. نمیدونم بر چه اساسی چنین ادعایی میکنن که اعتماد به نفس این آدمها با جکهایی که در موردشون ساخته میشه از بین میره (چون مثلا برای علی دایی جک ساختن). در صورتیکه این دیوید بکهام بینوا چنان زیر ذره بین همه مدیاست که خدا میدونه علی دایی حتی تحمل یک درصد اونهمه انتقاد و ریز بینی و ... رو نداره. مدیا از لباس زیر رو روی دیوید بکهام و خانمش بهش گیر میده تا اینکه چرا لبخند زد یا نزد یا چرا این کلمه رو فلان جا با این لحن گفت یا باید مکث میکرد یا نمیکرد. یعنی حتی از تصور من خارجه که آدمهایی معروف توی ایران مثل بازیگر و ستاره های ورزشی بتونن درصدی از اینهمه انتقاد و ریزبینی رو که در خارج از ایران روی ستاره ها وجود داره تحمل کنن. به قول امروزی ها عمــــــــــــرا

در هر صورت به نظر من نه تنها جکهای قومیتی ایرادی ندارن، بلکه میتونن باعث تلطیف دنیای خشن امروز ما بشن به شرط اینکه شخصی نگیریمشون. اعتماد به نفس و تحمل شنیدن این نوع شوخی/جک یا طنز رو داشته باشیم و البته دوباره بگم  به مواردی مثل معلولیت و ... هم نخندیم. تک تک حرفهایی که توی این ویدیو گفته شده از نظر من بی اساسه و حتی ربطی هم به هم نداره. حالا چطور شده که بطور ناگهانی بخشی از جامعه ایران اصرار به دفاع از این نگرش دارن.... برای من هنوز مفهوم نیست

این روزها سری جدید هاوس آو کارد اومده و من با اینکه خیلی هم مشتری پر و پا قرصش نبودم، شروع کردم به دیدنش. یه چیزهایی توی همین چند قسمت اولی که دیدمش من رو خیلی به نقش کلیر (بانوی اول) جلب کرده. اول اینکه شخصیت بسیار مصممی رو بازی میکنه. یعنی اینکه تلاش میشه نشون داده بشه وقتی چیزی رو میخواد چقدر براش تلاش میکنه و چقدر محکمه در مورد انتظاراتی که داره. البته پرداخت شخصیتش به قساوت (یا بی اهمیتی به دیگران) که برای آقای رئیس جمهور پرداخته شده نیست. خیلی انسانی تره اما هنوز سیاستمداره

یکی دیگه از چیزهایی که می فهممش اینه که این نقش در عین حال که از موقعیت بانوی اول استفاده میکنه، وقتی داره شغلش رو ایفا میکنه، دوست نداره همسر آقای رئیس جمهور نامیده بشه. بطور مثال وقتی نماینده کشورش در سازمان ملل میشه، توی جلسه ها آدمهایی که رو به روش میشینن مدام باهاش طوری حرف میزنن که انگار اون پل اتصالی به آقای رئیس جمهوره نه واقعا نماینده در سازمان ملل. هی بهش میگن لطفا این رو به همسرتون برسونید و چیزهایی از این دست. طوریکه یک جا خیلی صریح میگه من دوست دارم همسر من رو آقای رئیس جمهور خطاب کنید در جلساتمون، نه با عنوان شوهر من. در واقع عیر مستقیم داره اشاره میکنه که من موقعیتم مال خودمه نه مال اینکه همسر فلانی ام.  بسیار سخته که در کنار یک همسر موفق و با کاریزما (حالا از هر نوعی) زندگی کنی و هنوز خود خود مستقل خودت باشی و موفقیت هات و داشته هات رو مال خودت بدونی صرفنظر از اینکه بقیه تو رو همیشه توی قالب "همسر فلانی" ببینن. کار  ساده ای نیست و من این رو خــــــــوب می فهمم.

دیگه اینک من غــــــــالبا توجهی به فشن دیگران و تقلید ازشون ندارم. معمولا هر چیزی که خودم دوست دارم و باهاش راحتم رو میپوشم و برام مهم نیست که به قول معروف ترند ( یا مد) باشه. اما به طور خاص مدل موی این هنرپیشه رو توی این نقش خاص دوست دارم و اعتراف میکنم هنوز شجاعتش رو ندارم موهام رو اینهمه کوتاه کنم! نمیدونم چرا موهای کوتاه انگار که به زنان در سیاست زیبایی بیشتری میده (به نظر من) . کاملا هم  بطور تصادفی، رنگها و مدل لباسهایی که براش انتخاب میکنن دقیقا و تحقیقا همونهاییه که من بسیار دوست دارم. خلاصه اینکه بالاخره توی اینهمه فیلم و سریال و ... یه خانم هنرپیشه پیدا شد که من غیر ازجزئیات شخصیت پردازیش و نحوه بازیش از استایل فشنش هم خوشم می یاد. نمردم و بالاخره یه اتفاق اینطوری هم برام افتاد

هفته پیش یکی از همکارهام بهم گفت تو چقدر شبیه فـــــــــــلان هنر پیشه هستی. یعنی این خانمه: 

 من هم هیچ نمیشناختمش و بعدش که رفتم و جستجو کردم دیدم که شاید مثلا به خاطر مدل موهاشه.... یا مثلا رنگ پوست و چشمهاش. نمیدونم خلاصه اینکه تصادفی دیدم اون مدل مویی که از کلیر آندروود  دوست داشتم به این خانم هنرپیشه خیلی میاد. شاید به من هم اومد و شدم شبیه این!  شـــــــــــــــــــــــــــاید