تو هر جایی از دنیا که فکر کنی، همه جور آدمی پیدا میشه. اما آیا میشه به جرات گفت که خصوصیتهای انسانی به ملیت مربوط نمیشن؟ نمیدونم راستش که اسم علمی جامعه شناسانه این موضوع چیه اما در دنیای واقعی آدمهایی که اهل جاهای مشترکی هستن، خصوصیتهای اخلاقی نزدیکتر بهم دارن. یه کمی توضیحش سخته... اما سعی ام رو میکنم!
مثلا شاید نشه ثابت کرد که تک تک مردم ژاپن آدمهای سخت کوشی هستن اما در نگاه کلی از نتیجه کارهاشون میشه گفت که توی اون کشور مردم سخت تر کار میکنن تا مثلا در ایران ما! حالا میشه هم تو ایران و هم تو ژاپن مثال نقض پیدا کرد اما این مثالها واقعیت کلی رو تغییر نمیده!
حالا بگیم خصوصیات مشترک ما ایرانیها چیه؟... یه چیزی که اخیرا به نظر من رسیده اینه که ما مردم خوشحالی نیستیم! نمیدونم دلیلش چیه اما مثلا موسیقی مون خیلی غم داره. اساسا انگار که ساختارش غمه! یا شاید کلی تر بشه گفت که ادبیاتمون شاد نیست. غالب داستانهای عاشقانه با سوز و گداز و بیچارگی همراهه که آخرش هم عاشق بی نوا سر به بیابون میذاره! یا اگر هم داستان سیاسیه که پره از اعتراض و خطابه! دلایل زیادی میشه براش پیدا کرد اما اینکه واقعا ریشه اش چیه... نمیدونم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر