پريشان از قصاوت آشکار بدرقه ام مي کنند

پرنده گان کشته، آسمان پاره پاره!

مي روم تا مجبور نباشم 

بيش از اين کلماتم را در غل و زنجير نهم

در همه جا، مي شکفند آبشار هايي از نور

و روشن مي کنند چشمان هزار و يک شب را

تنها در سرزمين من است که،

انگور ها سرکه مي شوند

و سربازان قاضي. 

از کتاب: فصلی دیگر فریدون فرخزاد