مدتی میشه که داریم دنبال یه جایی میگردیم برای مرحله بعدی مدرسه شازده کوچولومون. اولش آدم حسابی استاندارهاش بالاست. فکر میکنی که بقیه هم اینهمه که تو به جزئیات دقت میکنی، بها میدن و ...  تو این چند وقته این جمله رو خیلی شنیدیم که  "شی ازسُ پرشس... " ... و فکر کردیم احتمالا ما یه رفتارهایی کردیم که به نظر میاد شازده ما خیلی از بقیه پرشس ترهست (؟) در نهایت کاشف بعمل اومد که ما باید تخفیف بدیم به توقعاتمون یا اینکه بریم سراغ مدرسه هایی که 40-30 هزار دلار در ماه هزینه شونه. راستش نه تنها بودجه ما به این زندگی های اشرافی نمیرسه، بلکه فکر میکنیم که اون مدرسه ها جامعه واقعی نیست. بنابراین باید روی سطح توقعاتمون کار کنیم برای اینکه بتونیم به یه جایی اعتماد کنیم و شازده کوچولو کم کم چهره جامعه واقعی رو ببینه و یادبگیره که باید چکار کنه

امروز دیدم که ماجرای رای اعتماد به کابینه دولت جدید در ایرانه و با دوستان حرف بر سر این بود که کاش فلانی رای بیاره و .... نتیجه ها رو که دیدیم هی میگفتیم خوب شد که دست کم فلان کس رای گرفت. گرچه حیف که بسار کس نشد.. و فکر کردم که ای بابا باز هم قصه همونه. ماجرا اینه که باید سطح توقعاتت رو منطبق کنی با امکانات موجود تا در نهایت خوشحال باشی. اما واقعا در این مورد هم باید این کار رو کرد؟

دارم فکر میکنم این یه سوال اساسیه: کجا بهتره توقعاتت رو هم سنگ کنی؟ و کجا بهتره این کار رو نکنی؟