به لطف فیس بوک دوستانی از سالها پیش رو پیدا کردم که شاید دیگه هیچ تصوری ازشون در ذهنم نمونده بود. اینکه گاهی شادن، گاهی هیجان زده، مشکوک، آرام یا حتی عصبی، کلافه یا اینکه گاهی روی استتوس یکیشون می بینی که امشب دلش گرفته و میخواد گریه کنه!
این مرتبط بودن و خبر داشتن از کسانی که دوستشون داری، اتفاق خوبیه.البته که بدی های خودش روهم داره، درست مثل دنیای واقعی! گاهی می بینی که بعضی نمایش میدن، بعضی تلاش میکنن زیادی ساکت، مرموز و بی تفاوت به نظر برسن یا بعضی هم بسیار سرشون شلوغه و فرصت سر زدن به بقیه رو ندارند!؟
اما اتفاقات خوب زیادی میفته... تو یه موسیقی، یه تکه از فیلم یا حتی یه حــــــس رو با اطرافیانت به اشتراک میذاری! تازه این خوبی رو نسبت به دنیای واقعی داره که اگه یکی نخواد میتونه نشنوه و اگه دوست داشته باشه میتونه باهات همراهی کنه.
و چقــــــــــــــــــــدر قشنگه وقتی تو وسط روز کاریت میخوای یه استراحتی به ذهنت بدی، یه سری میزنی به جمع دوستات در فضای مجازی و میبینی که یکشون اونطرف دنیا از سر کارش برگشته و با آرامش یه موسیقی فوق العاده رو باهات قسمت کرده.... یا یکی دیگه رو میبینی که با تمام گرفتاریهای روزمره اش هیچوقت کشورتون رو فراموش نکرده و اتفاقات خوش آیند یا ناخوش آیندش رو دنبال میکنه و وقتی نکته جالبی میبینه باهات قسمت میکنه و تو در گوشه دوری از دنیا میبینی که تنها نیستی! دوست داری و دوستت دارند. برای همین حس میکنی تکنولوژی تا چـــه اندازه میتونه زیبــــــا باشه ;)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر